Το ξέρω δεν το κάνεις από κακό, από αγάπη το κάνεις και έχεις καλές προθέσεις. Είμαι σίγουρος. Σκέψου πιο ορθά, πιο μακροπρόθεσμα, σκέψου τις συνέπειες και ηρέμησε.

Το παιδί σου δεν θα μεγαλώσει πιο πολύ και δεν θα γίνει πιο γερό από την τελευταία μπουκιά, που δεν ήθελε να φάει και συ επέμενες για να τελειώσει το πιάτο. Του καταπατάς τα όρια, που είναι τόσο καλά φτιαγμένα στις μικρές ηλικίες. Ούτε θα γίνει πιο δυνατό, αν φάει ένα φαγητό που δεν του αρέσει, αν έχει για αντάλλαγμα μία σοκολάτα που τον περιμένει. Μήτε θα γίνει πιο υγιές, όταν τρώει με παιδικό, γιατί αλλιώς δεν αγγίζει το πιάτο. Χαίρεσαι, που τα καταφέρνεις σήμερα, αλλά δεν έχεις ασχοληθεί καθόλου με το μετά.

Και γίνεται ενήλικας και θέλει γλυκό, επειδή κατάφερε κάτι μες στην ημέρα και επιβραβεύει τον εαυτό του. Έχει χορτάσει φυσιολογικά, μα δεν σταματάει μέχρι να τελειώσει ότι υπάρχει τρώγοντας την τελευταία μπουκιά. Κάθεται και τσιμπολογάει όλη την ώρα. Γιατί ο μηχανισμός δημιουργήθηκε στην παιδική του ηλικία. Και τελικά τι καταφέραμε? Να δημιουργήσουμε ένα άτομο με διαταραχή στο βάρος του. Ένα άτομο που η ζωή του περιστρέφεται γύρω από το φαγητό χωρίς κανένα όριο, αφού αυτά που είχε καταπατήθηκαν. Και καταλήγει να μην ξέρει ούτε εκείνο, αλλά ούτε και συ, γιατί συμβαίνει όλο αυτό. Και η απάντηση βρίσκεται εκείνες τις ημέρες, που για να φάει τις 20 θερμίδες της τελευταίας μπουκιάς είχε υποστεί αφόρητη πίεση, για να φάει τη σοκολάτα που του αρέσε είχε καταπιεί πρώτα όλα τα συναισθήματα του.

Ειδικά, όταν πας στον παιδίατρο και το βάρος του και το ύψος του είναι στα φυσιολογικά όρια, τότε γιατί ανησυχείς τόσο?

Γι΄ αυτό σου λέω. Ηρέμησε, χαλάρωσε, έχε υπομονή, άκου το παιδί σου πρώτα, κουβέντιασέ το, κάντε συμφωνίες από κοινού χωρίς ανταλλάγματα, μην το εξαπατάς το καταλαβαίνει. Με αυτόν το τρόπο θα καλλιεργήσεις έναν ενήλικα που τρώει ενσυνείδητα, που δεν θα χρειαστεί να ασχοληθεί καθόλου με το βάρος του.